Toen ik in de zomer van 2019 met het NAHCafé Deventer begon had ik een behoefte. De behoefte om mensen met NAH te ontmoeten, om de verhalen te herkennen en te ontdekken dat ik niet de enigste was met hersenen die het niet meer zo doen als je gewend bent. Ik zeg niet dat ik die behoefte nu niet meer heb. Maar hij is wat minder belangrijk voor me geworden, wat minder urgent.

Inmiddels ben ik weer een dikke 3 jaar verder sinds mijn ongeluk en pas op, zo dadelijk ga ik nog zeggen dat het wel went. Nee hoor, het went niet, dit andere hoofd en bijbehorend ander leven. Maar ik heb nu wel genoeg anderen gezien en gesproken om te weten dat ik écht niet de enigste ben die tegen typische NAH problemen aanloopt. Ik heb nu wel een paar contacten om me heen verzameld die ik kan bellen voor een praatje van herkenning als ik daar behoefte aan heb. En dat is heel erg fijn en waardevol!

Het starten van het NAHCafé deed ik ook om te ontdekken. Wat kan ik nog met dit hoofd? Ben ik nog in staat om iets te organiseren? In mijn vorige leven draaide ik daar namelijk mijn hand niet voor om, een activiteit op touw zetten, clubjes opzetten en presenteren. Maar nu, slik, ja kon ik dit nog wel. Je zou zeggen JA, je kan het nog want kijk maar; elke maand een NAHCafé, het staat er. Maar achter de schermen was het ploeteren en incasseren. Heeeeel confronterend om te merken dat ik moet toegeven dat het organiseren van een maandelijks NAHCafé me zwaar valt en vaak teveel is.

Begrijp me niet verkeerd; ik heb het met heel mijn hart en ziel gedaan en er heel veel van geleerd. Ik zou het ook zo weer doen. Maar in dit nieuwe leven moet ik mezelf niet meer willen kwellen met het organiseren van een lotgenotengroep. Ik ben zelf binnen dit onderwerp de hulpbehoevende. Ik wil graag naar een NAH lotgenotengroepje dat voor mij georganiseerd wórdt! Het is te ingewikkeld om zelf (alleen) te doen. En het samen organiseren is dat ook, nog moeilijker zelfs want dan moet je afstemmen met anderen.

Daarnaast ben ik begonnen met een werkervaringsplek. En dat is erg leuk en fijn, geeft voldoening en het streelt mijn ego dat ik in staat blijk te zijn een paar uur productief te wezen. Maar het simpele feit is ook dat ik er iets anders voor moet laten. Ik kan niet en-en-en, het is of-of-of. Ik heb mijn zwemclubje eraan gegeven en nu dus ook het NAHCafé. Het is een keuze, ik weet het, en werken gaat nu ‘even’ voor.

Komend jaar ga ik me richten op het organiseren van een paar activiteiten, speciaal voor prikkelgevoelige mensen met NAH. Ik heb al wel een paar ideeën. Maar ik heb besloten dat ik het samen met iemand wil gaan organiseren, een ‘normaal’ (haha) iemand. En dan een activiteit die deels voor mensen met NAH is maar deels ook voor anderen. Een activiteit die het begrip voor mensen met NAH gaat vergroten. Want de groep NAH-ers zichtbaar maken wil ik wel graag. Dat is ook nodig. En dan niet de CVA groep, ik wil niemand tegen de schenen schoppen, maar als mensen NAH kennen is het van die groep het beeld dat naar voren komt. De onzichtbare NAH-ers, laat ik ze zo dan maar noemen, mogen wel wat meer bekendheid krijgen. En het leed dat geleden wordt. Niet om zielig te doen maar wel om de aandacht te krijgen die nodig is. En de voorzieningen!

Dus, zaterdag 4 december voorlopig het laatste NAHCafé van Deventer en dan in 2022 een nieuwe fase! We gaan elkaar zien.

Poeh, dromen….ja waar droom ik van als het gaat om het NAHCafé? Ik droom van een plek waar we ons super thuis voelen, waar we prikkelarm elkaar kunnen ontmoeten, van een lotgenoten ontmoetingsplek die gedragen en georganiseerd wordt door een kerngroep van 3 à 4 personen. Misschien droom ik wel zelfs van een plek waar elke week op een vaste ochtend iets te doen is voor mensen met NAH.

Een creatieve ochtend, een wandelochtend, een ontmoetingscafé, een yogaclubje, een themagroep? Dat lijkt me echt super tof. En als je dan zin én energie hebt schuif je een ochtend aan. Zonder gedoe van aanmeldingen vooraf. Gewoon wakker worden en denken, hé vandaag heb ik er energie voor om naar die fijne plek te gaan waar ik samen met mensen die begrijpen waar ik elke dag mee moet dealen een activiteit kan doen.

Want voor mij is het toch echt anders om lotgenoten te ontmoeten die in hetzelfde schuitje zitten dan mensen die in een ander bootje zitten. Ik had nooit gedacht dat me dat zoveel zou schelen. Maar ik merk het aan de reacties die ik krijg van een lotgenoot. En het verschil in reactie die ik krijg van een niet-lotgenoot. En het is fijn om af en toe eens te praten met mensen die uit eigen ervaring begrijpen waar ik dag in dag uit mee te maken heb. Worstelen, volhouden, incasseren, hopen, een weg vinden, mijn best doen én DROMEN. De herkenning van al deze kreten bij lotgenoten vind ik prettig.

Dus dromen, jazeker; van een leuke lotgenotengroep die bruist binnen de grenzen van alle beperkingen;)

Tsja,het is weer zo ver. We gaan met het NAHCafé naar een nieuwe locatie. Toen ik in de zomer van 2019 begon met het organiseren van een NAHCafé kon ik niet bevroeden wat een gedoe het zou geven. Vooral het vinden van een geschikte locatie bleek ingewikkelder dan vantevoren ingeschat. Waar was ik naar op zoek? Aan welke eisen moest een locatie minimaal voldoen? Laagdrempelig; dus ergens in een openbare ruimte. Gratis; dus ergens in een openbare ruimte. Voor iedereen toegankelijk; dus in een openbare ruimte. En ik dacht het daarmee voor iedereen eenvoudig te houden. Hahaha. Nu weet ik wel beter.

Eenvoudig? Niet dus ! Openbare ruimtes, je zou denken dat ze er bij bosjes zijn. Tot je ernaar gaat zoeken. Er zijn bijna geen toegankelijke, laagdrempelige en gratis ruimtes te vinden die voor ons geschikt zijn. En geschikt is dan, in mijn geval, synoniem voor PRIKKELARM. Want daar loop ik enorm tegenaan. Heb ik weer een leuke ruimte gevonden, is er weer teveel herrie. Of het is één grote bak met licht. Of beiden. Of de buren gaan verbouwen. Of de huur is 35 euro per keer.

We gaan nu verhuizen naar locatie nummer 6. Wat een record! Ik hoop van harte dat deze locatie ons biedt wat we zoeken. En dat we er elke keer met ons NAHCafé kunnen neerstrijken in de wetenschap dat we er een prettig samenzijn kunnen houden. Toegankelijk, openbaar en betaalbaar. Ik blijf een optimist. Het gaat vast goed komen.

Het NAHCafé Deventer kwam op dinsdag 23 maart weer bij elkaar. We waren met een mooi groepje van 5 personen en kwamen bij elkaar in de Tuinkamer van de bibliotheek. Dat is een hele fijne ruimte om bijeen te komen als er verder geen andere mensen zijn in de bibliotheek.

Ik hoop dat we er komende maand in april weer terecht kunnen. Maar dat zal afhangen van de coronamaatregelen op dat moment. Zodra de bibliotheek weer voor het publiek open mag is de Tuinkamer niet meer door ons te gebruiken. Helaas!

Eerstvolgende NAHCAfé Deventer: dinsdag 20 april

Om mijn ervaringen van de afgelopen jaren te delen met anderen ga ik korte videos publiceren op You Tube. De kop is eraf en ik heb het eerste vlog vandaag gepubliceerd. Kijk op deze link naar het resultaat en laat gerust een comment achter!